บูธกับเฮโรลด์

หลังออกจากโรงละครฟอร์ดในครึ่งชั่วโมง บูธข้ามสะพานเนวียาร์ดไปที่รัฐแมรีแลนด์.[8]: 67–8  ทหารถามว่าเขาจะไปไหน; บูธกล่าวว่าเขาจะกลับบ้านไปที่ใกล้ ๆ ตัวเมืองชาลส์ (town of Charles) ถึงแม้ว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่จะให้ประชาชนข้ามสะพานตอนหลัง 21:00 น. ทหารก็อนุญาตให้เขาผ่านได้[38] เดวิด เฮโรลด์ข้ามสะพานเดียวกันภายในเวลาครึ่งชั่วโมงต่อมา[8]: 81-2  และร่วมเดินทางกับบูธ.[8]: 87 หลังจากเอาอาวุธและพัสดุที่เก็บไว้ที่ซูรัตส์วิลล์แล้ว ทั้งเฮโรลด์และบูธก็ไปที่บ้านของซามูเอล เอ. มัดด์ หมอประจำท้องถิ่นที่ใส่เฝือกที่ขาและทำไม้ค้ำให้บูธ[8]: 131, 153 

หลังจากอยู่ที่บ้านของมัดด์ไปหนึ่งวัน บูธกับเฮโรลด์ได้จ้ายชายคนหนึ่งเพื่อนำพาพวกเขาไปที่บ้านของซามูเอล คอกซ์[8]: 163  หลังจากนั้น คอกซ์จึงพาพวกเขาไปกับโทมัส โจนส์ ไปซ่อนที่บึงเซคิอาฮ์ (Zekiah Swamp) เป็นเวลาห้าวัน จนกว่าพวกเขาจะข้ามแม่น้ำโพโตแมค (Potomac River) [8]: 224 

การล่าผู้สมรู้ร่วมคิดกลายเป็นการล่าครั้งใหญ่ที่สุดของประวัติศาสตร์สหรัฐ ซึ่งมีเอ็ดวิน เอ็ม. สแตนตันเป็นผู้ดำเนินปฏิบัติการนี้[39] โดยตั้งค่าบูธไว้ที่ 50,000 ดอลลาร์สหรัฐ และ 25,000 ดอลลาร์สหรัฐสำหรับเฮโรลด์และจอห์น ซูรัตต์[40]

บูธกับเฮโรลด์กำลังหลับอยู่ในฟาร์มของแกรเรตต์ (Garrett's farm) ในวันที่ 26 เมษายน ในขณะที่ทหารจาก กองทหารม้านิวยอร์กที่ 16ได้มาล้อมยุ้งฉาง แล้วขู่ที่จะเผาทีนี่ เฮโรลด์ยอมแพ้ แต่บูธพูดว่า "ัผมจะไม่ให้พวกนายจับเป็นหรอก!"[8]: 326  พวกทหารจึงจุดไฟเผายุ้งฉาง[8]: 331  และบูธคลานไปข้างหลัง

นายตำรวจบอสตัน คอร์เบตต์ คลานเข้าไปข้างหลังยุ้งฉาง แล้วยิงบูธ[41] ซึ่งทำให้ไขสันหลังขาด[8]: 335  บูธถูกขนออกมา และทหารให้น้ำที่ปากของเขา โดยเขาคายออกเพราะกลืนไม่ได้. บูธบอกับทหารว่า "บอกแม่ผมด้วยว่าผมตายเพื่อประเทศ"[8]: 336–40 [42] ในตอนแรก คอร์เบตต์ถูกจับเพราะไม่เชื่อฟังเจ้าหน้าที่ แต่หลังจากนั้นจึงได้รับการปล่อยตัวแล้วยกย่องเป็นวีรบุรุษ[12]: 228